مصطفی نجفی تحلیلگر و کارشناس روابط بین‌الملل نوشت؛ پس از ۷ اکتبر و رخدادهایی مثل جنگ ۱۲ روزه و تغییر آرایش ژئوپلیتیکی منطقه، ایران نه تنها با محاصره و فشار اقتصادی، بلکه با نوعی «محاصره نظامی» نیز مواجه شده است.
اقتصادسنج| مصطفی نجفی تحلیلگر و کارشناس روابط بین‌الملل نوشت؛ پس از ۷ اکتبر و رخدادهایی مثل جنگ ۱۲ روزه و تغییر آرایش ژئوپلیتیکی منطقه، ایران نه تنها با محاصره و فشار اقتصادی، بلکه با نوعی «محاصره نظامی» نیز مواجه شده است؛ به این معنا که حضور نظامی و عملیاتی آمریکا، اسرائیل و برخی کشورهای منطقه در پیرامون مرزهای ایران تشدید شده و امکان رویارویی نظامی نیز بر امری محتمل و قریب‌الوقوع تبدیل شده است.
در این میان، بازگشت خودکار تحریم‌های شورای امنیت (مکانیسم اسنپ‌بک) نیز می‌تواند محاصره سیاسی را اضافه، فشار اقتصادی را تشدید و تنش نظامی را افزایش دهد.
این روند سه‌لایه‌ای از محاصره و فشار ایجاد می‌کند: ۱. محاصره اقتصادی (تحریم‌ها و فشار مالی)۲. محاصره سیاسی (انزوای بین‌المللی، مشروعیت‌زدایی)۳. محاصره نظامی (چیدمان نیروها و ائتلاف‌های امنیتی منطقه‌ای علیه ایران)
بنابراین، می توان گفت، الگوی فشار بر ایران از یک بُعد (اقتصادی) به یک ساختار چندبعدی (اقتصادی، سیاسی و نظامی) ارتقا یافته است. در این میان، بعد نظامی پیشران است؛ اگر محاصره نظامی شکسته شود، امکان مانور برای کاستن از فشارهای سیاسی و اقتصادی فراهم می‌شود. اما اگر این حلقه محکم‌تر شود، محاصره اقتصادی و سیاسی هم به طور خودکار شدیدتر خواهد شد و امکان و احتمال مصالحه سیاسی به شدت کاهش پیدا می کند.
ایران برای کاهش فشارهای اقتصادی و سیاسی، ناگزیر است ابتدا در سطح نظامی بازدارندگی مؤثر ایجاد کرده و حلقه محاصره منطقه‌ای را تضعیف کند.
