اقتصادسنج | برای اکثر کارگران و کارمندان که به محل کار خود رفت و آمد دارند، رفت و آمد روزانه مخصوصا در شهرهای شلوغ بیشتر از یک ساعت در روز طول می کشد، برای مثال ۷.۷ از شاغلین در آمریکا دو ساعت یا بیشتر را در راه می گذرانند.

بسیاری از مردم فکر می کنند رفت و آمد یک عمل طاقت فرسا و اتلاف وقت است. با این حال، دوره کرونا و شروع دورکاری برخی محاسبات و رفت و آمدها را تغییر داد.

در این رابطه محققان که رابطه بین کار و زندگی شخصی افراد را مطالعه می‌ کردند، به دنبال این بودند که بفهمند وقتی رفت ‌و آمدهای مردم ناگهان از بین رفت، کارمندان چه چیزی را از دست دادند.

متیو پیسچک (Matthew Piszczek) استادیار مدیریت از دانشگاه ایالتی وین و کریستی مک آلپاین (Kristie McAlpine) استاد مدیریت از دانشگاه راتگرز پژوهشگران اصلی این مطالعات بودند.

پیسچک در این رابطه می گوید: در طول دوره دورکاری، بسیاری از افراد پشتیبانی داخلی را برای فرآیندهای مهم روزانه از دست دادند.

بدون توانایی تغییر ذهنی، افراد احساس می کنند نقش کمتری در زندگی دارند که می تواند منجر به استرس شود. کار در خانه باعث می شود افراد به صورت ذهنی از کار جدا نشوند که این امر می تواند فرسودگی شغلی را به وجود آورد.
پیسچک در ادامه توضیح می دهد:در این مطالعه‌ می ‌خواستیم بدانیم که آیا مسیر رفت ‌و آمد، آن زمان و مکان آرامش گرفتن را فراهم می ‌کند و وقتی در دسترس نباشد چه تأثیراتی دارد.

او افزود: ما تحقیقات خود را بر روی دو فرآیند شناختی متمرکز کردیم. جدایی روانی از نقش کاری شامل جدا شدن ذهنی از مسئولیت های کار و بازیابی روانی از کار شامل بازسازی ذخایر انرژی ذهنی مصرف شده در طول کار.

مک آلپاین در این باره گفت: بر اساس بررسی ها، مدلی را توسعه دادیم که نشان می‌ دهد فضای مرزی ایجاد شده در رفت ‌و آمد فرصت‌ هایی برای جدا شدن و بهبودی ایجاد می‌ کند. با این حال، ما همچنین دریافتیم که تغییرات روزانه ممکن است بر اینکه آیا این فضای مرزی برای جدا شدن و بازیابی قابل دسترسی است یا خیر، تأثیر بگذارد.

به عنوان مثال مسافران قطار باید توجه خود را به انتخاب مسیر خود، نظارت بر ورود یا خروج و اطمینان از پیاده شدن در ایستگاه مناسب معطوف کنند، در حالی که مسافران خودرویی باید به رانندگی توجه مداوم داشته باشند.

مک آلپاین افزود: ما متوجه شدیم که از یک سو، توجه بیشتر به عمل رفت و آمد به معنای توجه کمتری است که در غیر این صورت می ‌توان به فعالیت‌ های بازیابی آرامش ‌بخش مانند گوش دادن به موسیقی و پادکست‌ها پرداخت. از سوی دیگر، رفت و آمدهای طولانی تر ممکن است به افراد زمان بیشتری برای جدا شدن و بهبودی بدهد.

به گفته محققان، مطالعات همچنین تأیید می کند:تغییرات روزانه در رفت و آمدها، توانایی انجام این کار را پیش بینی می کند. پیسچک می گوید: ما دریافتیم که کارمندان در روزهایی که رفت ‌و آمدهای طولانی‌تر از حد متوسط داشتند، سطوح بالاتری از جدایی روانی از کار را گزارش کرده و در طول مسیر رفت ‌و آمد آرامش بیشتری داشتند.

با این حال، در روزهایی که رفت ‌و آمدها استرس‌ زا تر از حد معمول بود، شرکت کنندگان انزوای روانی کمتری از کار و آرامش کمتری را در طول رفت و آمد گزارش کردند.

پیسچک معتقد است که یافته ‌های ما نشان می‌ دهد: کارگران و کارمندان دورکار ممکن است از ایجاد شکل رفت و آمد خود برای فراهم کردن فضای محدود برای بهبودی و انتقال سود ببرند که مزایایی مانند یک پیاده ‌روی ۱۵ دقیقه ‌ای برای نشان دادن شروع و پایان روز کاری دارد.

او در خاتمه افزود: یافته ‌های اولیه ما با تحقیقات مرتبط مطابقت دارد که نشان می ‌دهد کسانی که به محل کار بازگشته‌ اند ممکن است از مسیر رفت و آمد خود برای استراحت تا حد امکان سود ببرند. گفتنی است که سایر اشکال رفت و آمد مانند حمل و نقل عمومی یا داشتن همراه در ماشین، ممکن است فرصت هایی برای معاشرت فراهم کند.